Oyun Sektörü, Nereye?

Oyun Sektörü, Nereye?
29 Haziran 2010 - 12:19 | Yiğit İREZ yazdı | 77 kere okundu
Uzun yıllar önce, uzak bir bilgisayarda başlayan oyun sektörü, muhteşem grafikleriyle film sektörünü budundan ısırmaya başladı. Ama bu süreç devam edebilecek mi?




Dün, biraz nostalji olsun diye Diablo yükledim ve ilk 7.dk’da öldüm. O an aklıma birşey geldi, Diablo’nun yapıldığı yıllar, oyunlarda yapılan hareketlerin sonuçları olduğu zamanlardı. Yani ölünce bitiyordu, (Diablo 2′de aynı bölgede 124 kere ölebiliyordunuz (sonun başlangıcı)). Sonra diablo’yu oynayamayınca fallout 2′yi yükledim, yine batırdım. İşin kötüsü oflayıp puflayarak oynamıştım, oyun beni tekrar eskisi gibi çekene kadar. Niye başta beğenmedim? Çünkü grafik istiyorum, süslü pırıltılı arayüzler vs istiyorum, ölünce “öldün oyun bitti” demesine kızıyorum. O an anladım ki, kalabalıkla beraber sığlık akımına ben de kapılmışım. Yıllardır oyunların, insanların daha az beyin kullanma isteğine cevap verebilmek için yerlerde sürünmesini, hatta en son Prince of Persia 4′deki gibi derinliğinin 2mm olduğu oyunların sektörün geleceğini derinden yaraladığını düşünüyorum. Bu yüzden merak etmeden duramıyorum, SW: TOR acaba WoW gibi 7-14 yaş arasına hitap eden, minimum beyin, maximum tuş patlatmaca içeren ve biraz da hikaye serpiştirilmiş bir oyun mu olacak? MMORPG kitleleri bunu emrediyor, bakalım sonuç ne olacak.

Herşey bir yana, bir yandan da sanki oyun sektörü hayal gücünü yavaş yavaş yitiriyor gibi. Mükemmel oyunların devamlarına lafımız yok. Her biri gayet güzel ama nereye kadar? Bu anlamda Call of Duty serisi şansını zorlamaya başladı gibi geliyor bana. Sanki eskiden tutkuyla çalışan insanların yarattığı ürünlerden oluşan bu sektör artık maaş çeki yatsın gerisi hikaye modeline dönüşüyor gibi. Bioshock serisi çok güzel oyunlar ama çok dikkatli bakarsanız oyunun bir kesim için tasarlandığı belli oluyor. Yine çok eğlenceliydi, yine çok gergin bir oyundu ama oynadıysanız bazı bölümlerinden oyunun kapasitesini fark edebiliyorsunuz. Oyun ışıklar kapalı oynarken 7m zıplayabileceğiniz ve aynı zamanda hikayeden 4 köşe olabileceğiniz, türlü türlü yaratıcılığa müsaitken, politikaya ve genetiğin geniş arazisine rağmen kendini çok dar bir alana hapsetmiştir. Yine de o kadarı bile nasıl farklı geldi değil mi? Aynı şeyi yapan 2. oyun biraz daha basit olmasına rağmen o da tuttu. Bahsetmeye çalıştığım şeyin boyutlarını anladınız sanırım.

Son çıkan oyunlara baktığımızda genellikle hikayenin içine dalabilmek zorlaşıyor. En son Brothers in Arms, kaybedilen karakterler için biraz üzülmeme sebep olmuştu. Ama Fallout 2′de öyle mi? Dogmeat, sadık köpeğimiz, çatışmalarda balyozlu iri kıyımların önünde kendini feda ettiğinde ciddi anlamda üzülürdük. Yepyeni olan Fallout 3′te ise kim ölmüş kim kalmış umurumuzda değil. Oyun sonundaki dramatik sahnede radyoaktif bir alanda ya bizim yada çok sevmemiz veya saygı duymamız gereken arkadaşımız kendini feda etmesi gerekmektedir. İyide, arkamızda radyasyon içinde kalarak %100 mutant haline gelmiş başka bir arkadaşımız (yeşil, irice birşey, ismini unuttum, hayır hulk değil:)) içeri ıslık çalarak girip düğmeye zarar görmeden basabilecekken, yapmayı teklif dahi etmemesi (sizin yap deme imkanınızın bile olmaması) çok saçma gelmişti. Zaten bu tarz saçmalıkları yüzünden yeni DLC’lerini oynayabilmek için bile yükleyemiyorum. Kısacası, yeni çoğu oyunda karakterler ile oyuncu arasında bağ oluşmuyor, oluşamıyor.

Bunları bir arkadaşıma anlattığımda bana eski oyunları farklı karakter ve beklentiler çerçevesinde oynadığımı söyledi ve uzun süredir oynamadığım bu oyunları şimdi oynasam sıkılacağımı söyledi. Doğru, ancak şöyle doğru; Tutup da fallout 1 ve benzeri oyunları oynayınca grafik ve kontrollerin rezilliğini göz ardı etmek çok zor oluyor. Ancak yaklaşık bir 15dk sonra hikayenin içinde yeniden kayboluyor ve o rezil grafik motorunda sunulan animasyonları takdir etmeye başlıyorsunuz. Çizgisel hikayesi olan, ve tekrar oynadığınızda aynı şeyleri, aynı şekilde yapmanız gereken oyunlar, istedikleri kadar muhteşem olsun bir daha oynayamam (Bkz. Assassins Creed 1 & 2, Bioshock 1 & 2,…). Sonu olmayan ve size tek sunduğu şeyin daha iyi ıvır zıvır almak/bulmak olan oyunlardan hiç hazzetmem (MMO sektörünün %97’si). Ancak, eğer oyun size endeksli değilse, ve yaptığınız herşeyin bir sonucu olup, bu sonuçların hikayeye ciddi etkisi oluyorsa benim için mükemmeldir. Eski oyunların hikayeleri üzerinde ciddi anlamda kafa patlatılmıştır çünkü kullanıcıyı etkileyecek olan grafik değil hikayeydi.

Kalitede genel olarak aşağı gidişatın bir sebebi de sanki Korsan oyunculuk gibi. EA, THQ gibi şirketler 3-5 kişi çalıştırmıyor ve yapılan her şey parayken, işinizin hatrı sayılır bir kısmını korsana kaybettiğiniz zaman ciddi anlamda uğraş vermek 2. planda kalabiliyor. Önemli olan parayı + yönde dengelemek çünkü.

Grafikler mükemmelleşti doğru, hatta ekran kartı dayandıramıyoruz oyunlara. Ancak hikaye de önemli değil mi? Piyasaya baktığınız da bir ton oyun çıkıyor ama sadece bir avuç ciddi anlamda yer ediyor. Bunun kötüleşen şu anki ekonomik şartlarda, korsan çılgınlığında ve artan kalitesizlikte uzunca bir süre sürdürülebilir olduğuna inanmıyorum.

Not: Bu arada yazıyı yazarken tepemde dikilerek okuyan birisinin sözlerini aynen aktarıyorum: “Benim için hikaye önemli değil. Patlamalar olsun, hep aksiyon olsun, grafik güzel olsun, çok keskin el-göz gerekmesin, çok zor puzzle’lar olmasın çünkü eninde sonunda bu sadece bir oyun ve çok zaman kaybetmemek lazım.” Sektörün ölümü casual oyuncuların elinde olacak, ahanda buraya yazıyorum.